Gitary lutnicze

Gitara klasyczna, taka jaką znamy dzisiaj, została zaprojektowana przez Antonio de Torres Jurado (1817-1892) około 1850 roku w Sewilli. Jego gitara klasyczna łączyła w sobie wszystkie najlepsze rozwiązania obecne wówczas w instrumentach poprzedzających „gitarę” (viola da mano, vihuela, gitara cztero/pięcio/sześciostrunowa, gitara sześciostrunowa), ale stworzył też on własne rozwiązania, jak podstrunnik ( wcześniej mostek i podstrunnik wykonany był z jednego kawałka drewna). Zastąpił obelkowanie poprzeczne wzmacniające górę od wnętrza pudła rezonansowego obelkowaniem wachlarzowym, wokół otworu rezonansowego – teraz nazywamy to usztywnieniem wachlarzowym. Oznajmił też, że płyta rezonansowa gitary jest najważniejszą częścią odnośnie brzmienia gitary, dlatego ją wydłużył, powiększając całą gitarę. Gitary Torresa, które przetrwały, mają świerkowe płyty rezonansowe i boczki wykonane z palisandru (głównie) lub klonu (jak jego gitara z 1883 roku). Torres w 1862 roku zbudował gitarę, której korpus został wykonany z masy papierowej (papier-mache), aby pokazać znaczenie płyty rezonansowej i jej ożebrowania dla brzmienia gitary. Po Torresie rozwój gitary kontynuowali inni znakomici lutnicy: Francesco Gonzalez (nauczyciel Jose Ramireza I), Vicente Arias, Jose Ramirez I, Santos Hernandez, Francisco Simplicio, Domingo Esteso, Marcelo Barbero, Hermann Hauser, Ignacio Fleta, by wymienić tylko kilka. Większość z nich była hiszpanami, dlatego instrument ten był powszechnie znany jako gitara hiszpańska.  Czytaj więcej.